صلح امام حسن(ع)
امام خامنه ای:دوران امام
مجتبى(علیه‌الصّلاةوالسّلام) و حادثه‌ى صلح آن بزرگوار با معاویه، یا آن چیزى که
به نام صلح نامیده شد، حادثه‌ى سرنوشت‌ساز و بى‌نظیرى در کل روند انقلاب اسلامىِ
صدر اول بود. دیگر ما نظیر این حادثه را نداشتیم... در باب صلح امام حسن(علیه‌السّلام)، این مسأله را بارها گفته‌ایم و در کتابها نوشته‌اند
که هر کس - حتّى خود امیرالمؤمنین(ع) - هم اگر به جاى امام حسن مجتبى(ع) بود و در
آن شرایط قرار مى‌گرفت، ممکن نبود کارى بکند، غیر از آن کارى که امام حسن کرد. هیچ‌کس
نمى‌تواند بگوید که امام حسن، فلان گوشه‌ى کارش سؤال‌برانگیز است. نه، کار آن
بزرگوار، صددرصد بر استدلال منطقىِ غیر قابل تخلف منطبق بود.
در بین آل رسول خدا(صلّى‌اللَّه‌علیه‌واله‌وسلّم)،
پُرشورتر از همه کیست؟ شهادت‌آمیزترین زندگى را چه کسى داشته است؟ غیرتمندترین
آنها براى حفظ دین در مقابل دشمن، براى حفظ دین چه کسى بوده است؟ حسین‌بن على(علیه‌السّلام) بوده است. آن حضرت در این صلح، با امام حسن(ع) شریک بودند. صلح را تنها امام حسن نکرد؛ امام حسن و امام حسین
این کار را کردند؛ منتها امام حسن(ع)
جلو بود و امام حسین(ع) پشت سر او بود.
امام حسین(علیه‌السّلام)، جزو مدافعان
ایده‌ى صلح امام حسن(ع)
بود. وقتى که در یک مجلس خصوصى، یکى از یاران نزدیک - از این پُرشورها و پُرحماسه‌ها
- به امام مجتبى(علیه‌الصّلاةوالسّلام) اعتراضى کرد، امام حسین با او برخورد
کردند: «فغمز الحسین فى وجه حجر»(2). هیچ‌کس نمى‌تواند بگوید که اگر امام حسین به
جاى امام حسن بود، این صلح انجام نمى‌گرفت. نخیر، امام حسین با امام حسن بود و این
صلح انجام گرفت و اگر امام حسن(علیه‌السّلام)
هم نبود و امام حسین(علیه‌السّلام) تنها بود، در آن شرایط، باز هم همین کار انجام
مى‌گرفت و صلح مى‌شد.
(بیانات در دیدار اقشار مختلف مردم در روز پانزدهم ماه مبارک رمضان(۱۳۶۹/۰۱/۲۲
