درد1

بسم الله النور

وعده کرده بودیم که سلسله مطالبی رو ان شاالله با موضوع نام درد در رابطه با موضوع فرهنگ بنویسم.این نوشته تقدیم می شود به امام زمان(عج) مطمئنا کم است ولی تقدیم به سلیمان زمان.باشد که قدمی باشد در راه یاری ایشان.

یکی از مشکلات ما این است که واقعا تهاجم را حس نکرده ایم.خصوصیت تهاجم فرهنگی بی صدا بودن آن است.تهاجم فرهنگی بی صدا و مخرب است.و راهیست برای تسلط کشور مهاجم بر کشوری که مورد هجمه قرار گرفته.ممکن است بگوئید که چرا می گوئی تهاجم را حس نکردیم؟ خوب در خیابانهایمان شاهد تهاجمیم و همینطور در مدارس و دانشگاهها و ...

جواب:وقتی انسان مریضی را حس می کند سریعا به دنبال راه درمان برای آن می رود و گاهی اوقات کیلومتر ها مسافت را طی می کند تا این مرض را درمان کند.چرا؟ چون حسش کرده و خطر را حتی اگر نگوییم تماما، تاحدودی حس کرده.عرصه فرهنگ هم همینطور است.اصلا تهاجم همینطور است. اگر انسان خطرش را بفهمد و حسش کند دنبال مقابله و مبارزه با آن می رود.دفعش می کند.ما چقدر در جامعه خطر تهاجم فرهنگی را حس می کنیم؟چقدر دنبال درمان آن می رویم؟اگر خطر تهاجم فرهنگی را حس کنیم،خواب خوراک را از آدم می گیرد.برای انسان دغدغه ایجاد می کند. چون می فهمد اگر فرهنگ مملکتی  و ملتی از بین رفت یا استحاله شد آن مملکت و ملت استحاله شده و از بین رفته اند. به این جمله ی امام امت حضرت خامنه ای توجه کنید:((این دغدغه(دغدغه فرهنگ) از آن دغدغه هایی است که آدمی به خاطر آن، گاهی ممکن است نصف شب هم از خواب بیدار شود و به درگاه الهی تضرع کند.))حرف حرف مهمی است.دغدغه فرهنگ واب را ازانسان می گیرد.ولی چه انسانی؟انسانی که بیدار است و درد را می فهمد.به نظر بنده یکی از گام های اولیه ی مبارزه با تهاجم فرهنگی بیدار شدن است.اول باید بیدار شد و بعد درک کرد که همه ی ما مسئولیم.نه فقط امام جامعه که همان ولی فقیه است، نه فقط مجلس و دولت و شخص رئیس جمهور ، بلکه تک تک ما مسئولیم. در قبال جامعه و دین و ملت خویش مسئولیم.بفهمیم این مسئولیت را. تا نفهمیم و در راه خدا برای تهاجم فرهنگی برعلیه دشمن قیام نکنیم و مرد مبارزه در راه خدا نشویم که اصلی ترین مبارزه، مبارزه ی فرهنگی_مذهبی زیر پرچم ولایت و در زمان غیبت زیر پرچم ولایت فقیه است.

به امید صبح ظهور.